Chapter 16

Od czasu włamania do Swaina minęły 2 dni. Odkąd powiedziałam Harry'emu o moich podejrzeniach minęły 2 dni. Jego reakcja nie była najgorsza, aczkolwiek oczekiwał wyjaśnień. Wyjaśnień, dlaczego obarczam nauczyciela winą o śmierć uczennicy. Cóż, moje tłumaczenia nie były proste. Przeciwnie -miejscami zawiłe i wątłe. Ale mi uwierzył. Dzięki Bogu, uwierzył mi.
 Jednak to nie było wszystko, co mu powiedziałam. Wreszcie zdobyłam się na odwagę, żeby opowiedzieć mu o... no wiecie. Zdecydowałam, że to odpowiedni moment, poza tym, chciałam mieć to już za sobą.
 Wściekł się.
Nie, to nie jest dobre określenie; on wpadł w szał. Pod wpływem emocji zdemolował czyjś samochód i wybił szybę w kawiarni. Skończyło się to rzecz jasna na komendzie, ale bez większych konsekwencji -został tylko zobowiązany do zapłaty za szkody.
 Kiedy czekałam aż go wypuszczą, uparcie starałam się uporządkować myśli i znaleźć sposób, aby wybić mu z głowy zamordowanie Swain'a. Niestety nie byłam w stanie wymyślić czegoś... produktywnego, więc gdy wyszedł na zewnątrz postawiłam na spontaniczność.
 Nie wiem jakim cudem, ale udało mi się go przekonać. Nie było łatwo, to jasne, ale kiedy zmusiłam go do wysłuchania, co zamierzam zrobić, trochę się opanował. Oczywiście zastrzegł, że sama nie wrócę do domu tego "skurwysyna", jak go określił. Nie, żeby musiał dwa razy powtarzać, w życiu nie poszłabym tam znowu sama.
 -Veronica, obiad!
Podniosłam niechętnie głowę z poduszki i zmusiłam się do wstania z łóżka. Nie byłam dziś w szkole -udawałam, że się szykuję aż zostałam sama -potem znowu się położyłam.
 -Idę! -odkrzyknęłam.
Weszłam do kuchni, pocierając twarz w celu odpędzenia zmęczenia. Od wczoraj nie czułam się za dobrze.
 -Spagetti -oznajmiła mama i postawiła przede mną talerz.
Złapałam za widelec i zaczęłam wpychać makaron do buzi nawet nie czując smaku.
 -Zaraz jedziemy odebrać Lewrence'ów z lotniska -dowiedziałam się w połowie posiłku.
Pokiwałam głową, nie podnosząc na nich wzroku. Boże, nie wiem, co się ze mną działo. Jakbym zaraz miała upaść. Kilka minut później zostałam już sama. Spokojnie kończyłam jedzenie, aż w pewnym momencie poczułam, jak staje mi w gardle niczym kołek. Zakryłam usta dłonią i zdążyłam wstać od stołu, nim zaczęłam wymiotować. Zrobiło mi się słabo i padłam na kolana, nadal wypluwając wnętrzności. W chwili, gdy zobaczyłam krew między wymiocinami, zemdlałam.
 Uchyliłam powieki i moim oczom ukazał się rozmazany obraz. Zaczęłam mrugać, aż złapałam ostrość i zorientowałam się, że nadal jestem w kuchni. Na podłodze, dla ścisłości. Chwyciłam się szafki i powoli wstałam.
 -Ja pierdolę -mruknęłam, patrząc na brudne panele.
Wzięłam ręcznik papierowy i zaczęłam wycierać to obrzydlistwo. Gdy już wyrzuciłam wszystko do kosza, usiadłam na krześle i wyjęłam telefon z kieszeni. Wybrałam numer Harry'ego i oparłam głowę o dłoń, przymykając oczy. Nadal nie czułam się dobrze.
 -Cześć, kochanie -usłyszałam jego ochrypły głos.
Mimo mojego stanu serce prawie mi stanęło, gdy powiedział "kochanie".
 -Cześć -wychrypiałam, po czym zaczęłam kaszleć. -Możesz przyjechać?
 -Coś się stało? Masz jakiś dziwny głos.
 -To nic... ale... po prostu jeśli możesz, to przyjedź -przełknęłam ślinę i skrzywiłam się, czując smak żółci.
 -Jasne, będę za 15 minut.
 -Do zobaczenia -pożegnałam się i zakończyłam połączenie.
Zmusiłam się, żeby wstać i pójść do łazienki umyć zęby. Potem poszłam do salonu i padłam na sofę jak długa.

Harry's POV

 -Spadam -oznajmiłem chłopakom, odkładając piwo.
 -Serio, stary? -prychnął Cyrus. -Jesteś na każde jej zawołanie?
 -Uważaj, co mówisz, bo nadal mogę ci wpierdolić -odgryzłem się.
 -Oj, dajcie już spokój naszemu Harrusiowi, przecież ukochana go wzywa!
Odwróciłem się i spojrzałem spod byka na Zayn'a.
 -Masz w ryj -powiedziałem i złapałem go za poły kurtki.
 -Sorry, stary! -zawołał przerażony.
Puściłem go i posłałem wszystkim obecnym mordercze spojrzenia.
 -Nie jestem waszą pieprzoną maskotką, więc uważajcie na słowa -ostrzegłem.
Wziąłem bluzę z oparcia krzesła i wyszedłem na dwór. Wsiadłem do auta i pojechałem do jej domu.
 Pogoda od rana nie była najlepsza, ale teraz zrobiła się co najmniej chujowa. Zaczęło padać i grzmieć. Przyśpieszyłem, chcąc już być na miejscu. Ciekawe, co się stało? Kiedy wreszcie dotarłem pod jej dom, światła były pogaszone. Zastanowiło mnie to, bo przecież po mnie zadzwoniła... a tu nikogo nie ma? No nic, trzeba sprawdzić. Przebiegłem szybko przez ulicę i zapukałem do drzwi. Raz, drugi, trzeci. Nic. Znowu zapukałem. I znowu nic. Westchnąłem sfrustrowany i wyciągnąłem telefon. Co, do chuja, się dzieje? Nie odebrała.
 -No kurwa mać -mruknąłem.
Miałem już sobie iść, ale w przedpokoju zapaliło się światło i usłyszałem brzęk klucza w zamku.
 -Hej -wychrypiała, wpuszczając mnie do środka.
Widok był przerażający, ledwo powstrzymałem się od krzyku. Nie to, że wyglądała brzydko -nigdy nie wygląda brzydko. Po prostu ta cholerna bladość, przekrwione oczy i ogromne zmęczenie widoczne na jej twarzy sprawiło, że w pierwszej chwili odniosłem wrażenie, że przemieniła się w zombi.
 -Co ci jest? -spytałem, łapiąc ją za ramię.
Wzruszyła ramionami.
 -Nie mam pojęcia. To chyba grypa żołądkowa, czy coś. Ciągle wymiotuję.
Przytuliłem jej drobne ciało do siebie i pocałowałem ją w czoło. Dobrze, że do mnie zadzwoniła. Przecież w każdej chwili mogłaby zemdleć i nie wiadomo, co byłoby potem.
 -Powinnaś się położyć -oznajmiłem, po czym wziąłem ją na ręce i zaniosłem do jej pokoju.
 -Moje nogi mają się w porządku, nie musisz mnie dźwigać -zachichotała.
Położyłem ją na łóżku..
 -Chcesz coś do picia?
 -Żeby mieć czym rzygać? Nie, dzięki.
Tym razem to ja się zaśmiałem i dołączyłem do niej. Przykryliśmy się kołdrą i zwróciliśmy się do siebie twarzami.
 -Dzięki, że przyjechałeś. Naprawdę czuję się jakby mnie ktoś przeżuł i wypluł, a nie miałam do kogo się zwrócić. Inaczej nie zawracałabym ci głowy.
 -Nie mów tak. Do kogo miałabyś niby dzwonić w takiej chwili, jak nie do mnie, kochanie?
Uśmiechnęła się promiennie i złączyła nasze usta w pocałunku.
 -Muszę szybko wyzdrowieć -oznajmiła, gdy się od siebie odsunęliśmy. -Musimy w końcu wziąć się za tego chuja.

***

Okeej, rozdział nudny, krótki i nic nie wnoszący, ale to taki "wstęp" do następnych wydarzeń :) Jak już wspomniałam wcześniej, notki będą pojawiały się o wiele rzadziej, niż wcześniej. Mniej więcej raz na tydzień, ewentualnie dwa, jeśli będę miała lepszy dzień :D Wiem, że to niezbyt zadowalające i sama nie miałabym ochoty tyle czekać, ale spójrzcie na to z mojej perspektywy -nie jestem robotem i nie mogę całego mojego czasu spędzać przed komputerem. A napisanie jednego rozdziału zajmuje mi średnio 2-3 dni. Tak więc, mam nadzieję, że ze mną zostaniecie i okażecie nieco zrozumienia ^^

Do następnego!